Het was bijna vakantie. Ik zat bij haar juffrouw op school.
Haar leestempo was zorgwekkend. Dat was al een jaar lang niet vooruit gegaan.
En dus trok ik mijn moed weer uit de kast.
Lezen was voor haar het ergste dat er was. Het was saai en suf.
Elk te lezen woord was inzet van onze strijd.
Met mijn nieuw gevonden moed goochelde ik mijn trukendoos weer tevoorschijn: stopwatch, mooie beloningskaart en lezen maar.
Een week lang ging het geweldig. De stickers vlogen de kaart op.
Zij blij. Ik niet minder.
Toen was het over.
Alle smoesjes werden van stal gehaald. De tranen kwamen weer tevoorschijn.
Ik borg mijn moed weer op in de kast.
En toen was daar dat heldere moment.
Het was klein misschien, maar net groot genoeg om het te vangen.
“Hoe vaak hadden we dit al geprobeerd?”, vroeg ik mijzelf af.
Te vaak.
Hoe vaak had deze methode effect gehad?
Nooit.
Hoe groot was dus de kans dat dit deze keer wel effect ging hebben?
Nihil.
En dus gooide ik de stopwatch weg, want ik ben een vrouw van resultaat, had ik ooit besloten!
Ik nam het besluit om weer terug te gaan naar mijn oude, vertrouwde uitgangspunten, die mij nog nooit in de steek hadden gelaten:
1. Leren is leuk.
2. Iedereen weet van nature hoe hij het beste uit zichzelf kan halen.
En dus veranderden we van aanpak.
Vanaf nu ging zij bepalen wat ze las, want zij wist het beste hoe het werkte bij haar.
Het resultaat dat wij wilden halen: zorgen dat lezen leuk is!
De voorwaarde van mijn kant: een kwartier per dag lezen, dat was verplicht. Maar wat ze las, koos ze zelf.
Zes weken lang hoorde ik Heksje Lilly aan.
Veertien dagen achter elkaar hetzelfde boek.
Dag in dag uit.
Na twee weken, op mijn dringend verzoek, een ander Heksje Lilly-avontuur. (Ik mocht wel een klein beetje aan mijzelf denken, vond ik zelf.)
Het resultaat: een stralend gezicht. Want wat kon zij goed lezen, vond ze zelf.
Ik vanzelfsprekend ook.
Vloeiend kwamen de woorden uit haar mond. De woorden die ze inmiddels na al die weken zo vreselijk goed kende.
Inmiddels is de vakantie alweer een paar weken voorbij. Ze gaat weer trouw elke dag naar school.
Of het tempo omhoog gegaan is?
Geen idee, want de stopwatch is vernietigd.
Maar ach, wat interesseert ons dat nou. Lezen is weer leuk.
Dat is het enige resultaat dat telt voor ons!