Hij was bijna vier en hij was Spiderman.
Hij kwam af en toe even met me kletsen.
Tenminste als hij het niet te druk had met zijn heldendaden.
Hij constateerde voetstappen op de gipsplaten tegen het net verbouwde plafond.
Die waren van hem. Van vannacht.
Toen hij de wereld aan het redden was.
Mede daardoor was hij nu een beetje moe.
Hij werd vier en moest naar school.
Hij zat op zijn stoeltje in de kring.
Hij luisterde naar de juf.
“Maak een egeltje van klei.”
Maak een egeltje van klei?
Hij weigerde.
Een egeltje van klei was stom.
Hoe kun je in vredesnaam een egeltje kleien als je de wereld moet redden!
Hij ging naar huis met een egeltje.
Een egeltje van klei.
Na twee weken vond hij het welletjes.
Hij had lang genoeg op school gezeten.
Hij deelde zijn moeder mee dat hij niet meer zou gaan.
Zijn moeder dacht daar anders over.
Helaas.
De eerst komende veertien jaar zat hij nog vast aan dit instituut.
Het is ruim zeven jaar later.
Hij is nu elf.
Hij weet inmiddels dat het niet zijn voetstappen waren, daar op het plafond.
Hij weet dat hij niet degene was die ‘s nachts de wereld redde.
Spiderman ligt al weer jaren achter hem.
Hij weet alles over de Titanic, over mobieltjes, skateboarden, goochelen en de nieuwste games.
Hij is een hele goede en gedreven voetballer.
Maar het allerliefst zit hij aan de waterkant.
Gewoon met zijn hengeltje en wat aas.
Het liefst ’s nachts, want dan bijten ze het beste, vertrouwt hij me toe.
Naar school gaat hij nog steeds. Omdat het moet.
Met grote moeite worstelt hij zich door de lessen heen.
Met veel creativiteit probeert hij hier zoveel mogelijk onder uit te komen.
Zijn charmes gooit hij hierbij graag in de strijd (en niet zonder succes)!
Omringd door zijn vrienden slaat hij zich door de schooldagen heen.
Hij komt er wel.
Elke dag is er eentje op weg naar het einde van zijn schooltijd.
Elke dag komt de dag dichterbij dat hij zijn hart kan volgen en kan doen wat hij echt graag zou willen doen.
Hij houdt vol.
Vistijd breekt vanzelf aan.