Afgelopen weekend zat ik in de trein op weg naar Groningen op weg naar een afspraak met vrienden. Mijn reis verliep verre van vlekkeloos.
Mijn ergernis begon al voordat mijn reis begonnen was.
Ik had mijn dag onhandig gepland, zodat ik pas aan het eind van de middag in Groningen kon zijn. De enige positieve gedachte die ik daar aan op kon hangen, was dat ik op deze manier de enorme Sintdrukte kon ontlopen. Dat bleek een denkfout te zijn. Ik had er geen rekening mee gehouden dat Sint na Groningen meteen door zou varen naar Arnhem en daar met een stoet pieten en aanhang minutenlang het kruispunt zou blokkeren (waar wij net voor het verkeerslicht stonden te wachten). Mijn trein reed weg, zonder mij erin.
Daar stond ik dan te wachten op de volgende trein. In net iets te dunne kleren voor de temperatuur van die dag. Gelukkig was er op het treinverkeer die dag niets aan te merken en dus reed de trein die mij dichter bij Groningen zou brengen netjes op tijd het station binnen. Opgelucht nam ik plaats op een van de schaarse vrije plekjes en stalde mijn spullen uit. Helemaal klaar om een paar uurtjes ongestoord te kunnen lezen.
Net op het moment dat ik mijn eerste hoofdstuk uitgelezen had, werd ik uit mijn concentratie gehaald door een luide, indringende ringtoon in het stoelenblokje achter mij. Zonder dat ik erom gevraagd had, werd ik op vrij luide toon op de hoogte gesteld van de ruzie die mijn achterbuurman die dag had uitgevochten met zijn zus.
Gefrustreerd sloeg ik mijn boek dicht en besloot ik de tijd die mijn achterbuurman voor het telefoongesprek nodig had te gebruiken om wat rond te kijken.
Tegenover mij zag ik een man die ik tot nu toe nog niet opgemerkt had. Naast hem zat een meisje dat driftig aantekeningen maakte in een studieboek. In het zitje naast ons staarden twee jongeren strak voor zich uit. Tegenover hen zat een ouder echtpaar met hun ogen gesloten. Op het nogal luide en geïrriteerde telefoongesprek achter mij na werd er in de coupé niet of nauwelijks gesproken.
Maar dit telefoongesprek en het zwijgen van de rest werd plotseling doorbroken toen de deur openzwaaide en een luide, heldere stem de voor mij zo bekende woorden riep: “Goedemiddag allemaal. Uw vervoersbewijs alsjeblieft.”
Voordat ik kon zuchten omdat ik mijn kaartje ergens uit mijn tas moest vissen, werd mijn aandacht getrokken door de enthousiaste stem van de conducteur die de medepassagiers achter mij trakteerde op een uitgebreide lezing over de geschiedenis van het treinkaartje. Aangevuld met exemparen uit de oude doos en een zeer unieke versie die hij ooit gekregen had.
Door dit uitgebreide verhaal duurde het even voor hij bij onze stoelen aankwam. Vol spanning wachtten wij af welk personage er zou verschijnen om onze vervoersbewijzen te controleren en wat hij voor ons in petto had. We werden niet teleurgesteld!
Bij elk bewijs dat hij controleerde had hij een verhaaltje, een vraag, of een persoonlijke noot.
Toen iedereen aan de beurt geweest was, vervolgde hij zijn weg weer naar de volgende coupé.
Maar de rust keerde niet terug. Er was wat verandert in onze coupé.
Het oudere echtpaar had hun ogen geopend en was enthousiast aan de praat geraakt met de jongeren tegenover hen. Het meisje tegenover me had haar boek weggelegd en luisterde naar het gesprek dat de man tegenover mij was begonnen met mij. Zelfs de jongen met de telefoon achter me had zijn toon veranderd. De treincoupé was veranderd in een levendige rijdende ontmoetingsplek waar mensen contact zochten met elkaar.
Tien minuten later was het weer stil in de coupé. Iedereen was weer met zijn eigen dingen bezig. Toch was er één ding veranderd. Op al onze gezichten was een glimlach te vinden. Een glimlach die ervoor zorgde dat onze gedachten en overpeinzingen wat opgevrolijkt werden.
Weer kwam die gedachte bij me op. Wat kan het toch simpel zijn!
Een paar vriendelijke, geïnteresseerde, persoonlijke woorden.
En zie het resultaat!
Kun jij er een paar missen vandaag?