Leef je eens in in de volgende situatie. Je bent een jaar of 8. Je hebt net lekker gevoetbald met je vriendje. Nu loop je terug naar huis Daar staan 2 jongens op de stoep. Jij moet er langs.Op het moment dat je er langs loopt, grijpen ze je vast, gooien ze je op de grond en schoppen ze een paar keer flink tegen je aan. Jij worstelt je los. En rent zo snel mogelijk naar huis Je rent naar huis. Je durft niet om te kijken, bang dat ze je achterna zullen komen. Je rent zo hard je kan de tuin in. En daar….. daar in de deuropening staat je vader of je moeder. Snikkend vertel je wat er voorgevallen is.
Vraag 1 van de toets: Aan welke reactie van je vader of moeder heb jij als 8 jarig kind behoefte.
a) Een preek over jouw roekeloze gedrag dat geleid heeft tot een gescheurde broek.
b) Een uiteenzetting over hoe stom je was om langs die twee jongens te gaan. Je had toch op je klompen een kunnen voelen dat zij iets van plan waren. Kom op, je kent ze toch!
c) Een verhoor van je ouder waarin hij je gedetailleerd uitvraagt over wat er nu precies gebeurd is. Wat zij deden en wat jij gedaan hebt en waarom jij dat gedaan hebt. En daarbij gratis advies over wat jij had kunnen doen of laten en wat jij nu moet gaan doen
d)Een ouder die direct na jouw verhaal de deur uitrent om die rotjongens nou eens een keer een lesje te leren.
e)Jouw behoefte zit er nog niet bij! Je hebt een andere behoefte, namelijk……….
Wat zou jouw antwoord zijn?
De meeste mensen kiezen voor het laatste. Als jou dit overkomt:
-Heb je waarschijnlijk geen behoefte aan verwijtende woorden van je ouders. Je hoeft niet te weten dat ze je roekeloos vinden, of dat voor hun je broek belangrijker is dan jouw gevoelens.
-Je hebt waarschijnlijk ook geen behoefte om te horen hoe onvoorzichtig jij wel niet was of hoe stom.
Je hebt op dat moment denk ik ook helemaal niet de behoefte om verantwoording af te moeten leggen wat er allemaal gebeurd is tussen jou en die jongens of om naar het advies van je ouder te luisteren.
En ik vraag me af of jij er op dat moment gelukkiger van wordt als je ouders jou laten staan en naar zich naar buiten snellen om die rotjochies een lesje te leren.
Ik vrees dat geen van deze mogelijkheden je zullen helpen om je beter te voelen.
Want geen van deze reacties doen recht aan het gevoel dat jij als kind op dat moment ervaarde. Geen van deze mogelijke reacties geven ruimte aan het uiten van de angst die jij misschien voelde, aan de pijn die jij had, aan het verdriet, aan de schaamte die jij misschien voelde. Geen van deze mogelijkheden zullen jou je waarschijnlijk beter laten voelen. En je raadt het al:jouw kind zit ook niet op een van deze reacties te wachten.Geen van deze reacties zullen jouw kind helpen om zich beter te voelen. Ze zullen eerder wrokgevoelens teweeg brengen of ze zullen je kind laten besluiten om de volgende keer maar niets meer te laten merken.
Als een kind bij je komt in tranen of in boosheid vraagt het niet om je oordeel. Een kind vraagt je niet om je advies. Het vraagt niet om een preek. Het vraagt niet van je of jij partij wil kiezen of dat jij de situatie voor hem wil op lossen. Het vraagt niet of je hem jouw mening wil geven of het wel of niet terecht is dat het zo verdrietig is, zo boos of bang.
In 99% van de gevallen vraagt het je uberhaupt helemaal niets.
Een kind wil alleen zijn gevoel uiten. Het komt naar je toe omdat het een bepaalde behoefte heeft. Behoefte aan een luisterend oor, aan troostende woorden zonder oordeel. Het komt naar jou toe omdat het behoefte heeft aan een arm om zich heen. Ook al heeft misschien zelf ook een aandeel in het geheel. Ook al heeft hij misschien zelf het een en ander uitgelokt. Een kind heeft behoefte aan jouw onvoorwaardelijke, oordeelloze steun, zodat het zelf een oordeel kan vormen over zijn handelen. Zodat het zelf kan leren wat het de volgende keer beter anders zou kunnen doen.
Wij volwassenen hebben de taak om onze kinderen bij te staan tijdens hun lijden. Wij hebben als taak ze te helpen met het omgaan met hun gevoel. Wij zijn er om onze kinderen te troosten bij verdriet, ook al weten we misschien niet precies waarvoor we troosten. Dat doet er op dat moment ook helemaal niet toe. Want je hoeft helemaal geen reden hebben om te verdrietig te zijn. Je verdriet zelf is als reden genoeg om getroost te worden.
Wij zijn er om onze kinderen te steunen tijdens hun boosheid, ook al weten we niet waar het vandaan komt. Je hoeft namelijk helemaal geen goede reden te hebben om je boos te voelen. Je boosheid zelf is al naar genoeg, zonder dat je daar een verklaring voor hoeft te verzinnen. Wij zijn er om hun pijn te verzachten. Pijn is al erg genoeg, zonder dat iemand je vertelt dat het je verdiende loon is of dat het onnodig is om het te voelen. Wij volwassenen zijn er om onze kinderen onvoorwaardelijk te steunen. Ongeacht hun gevoelens, ongeacht hun redenen. Zodat zij ervaren dat het niet uitmaakt hoe ze zich voelen, maar dat ze met elk gevoel bij ons terecht kunnen.
En het mooie is: Je kunt elk moment besluiten om anders te reageren op je kind! Het is nooit te laat om hier ergens mee te beginnen.