Hoe zorg je ervoor zorgen dat een onbetrouwbaar kind, betrouwbaar wordt?
Hoe kun je een van een onhandig kind een handig kind maken?
Hoe wordt een impulsief kind een verantwoord kind?
Oftewel: hoe kun jij als opvoeder ervoor zorgen dat je kind boven zichzelf uitstijgt?
Rogier was een jongen van elf jaar.
Hij was vreselijk onhandig, tenminste dat vonden zijn ouders.
Inschenken van drinken stond bij hem gelijk aan knoeien.
Geld voor een boodschap verdween en kwam drie dagen later uit een broekzak weer tevoorschijn.
Daarbij was Rogier vreselijk passief.
Hij vertikte het om iets in huis te doen.
Hij was met geen mogelijkheid vooruit te branden.
Hij hing wat rond met vrienden of zat achter zijn I-pad.
Verder was hij volgens zijn ouders “in alle opzichten een gemiddelde jongen”.
Hij scoorde gemiddeld op school.
Hij was een gemiddelde sporter.
Hij had wel vrienden, maar behoorde niet tot de populaire kinderen.
Zijn hele leven was “zo zo”.
En dat was wat zijn ouders het meest dwarszat.
Ze hadden dit tot nu toe geaccepteerd, maar konden het niet langer aanzien.
Ze wilde een actieve, verantwoordelijke zoon die vooral gelukkig was.
Er zat zoveel meer in hun zoon, dat wisten ze zeker.
Ze wilden dat hun gemiddelde zoon een bijzonder kind werd.
Geen “zo zo zoon”, zoals ze er bijna beschaamd aan toevoegden.
Rogier had zelf geen zin om te komen.
“Zinloos” zoals hij het zelf omschreef.
“Ik ben zoals ik ben”.
Toch namen zijn ouders daar geen genoegen mee.
Ze zetten door. Buiten Rogier om.
Ze gingen zelf aan de slag, want ze wilden grootsheid voor hun zoon, geen middelmatigheid.
Ze kregen het voor elkaar.
Rogier veranderde van een passieve en gemiddelde jongen in een actief betrokken jongen die grootse dingen deed. Nog geen jaar later organiseerde Rogier schoolfeesten.
Hij zette een actie op voor zijn voetbalclub.
Hij regelde dagjes uit voor zijn vriendenclubje.
Hij bleek een organisator in hart en nieren.
De band tussen zijn ouders was goed.
Rogier ging een stuk stralender door het leven.
Hij hielp zelfs regelmatig in huis.
Wat was het geheim?
Rogiers ouders hadden een rigoureuze beslissing genomen.
Ze hadden besloten om Rogier niet meer te zien als een onhandig, impulsief, middelmatig kind.
Ze besloten hem te gaan zien zoals ze wilden dat hij werd: groots, verantwoordelijk en zelfstandig.
Daar hoorde een andere omgang bij.
Ze begonnen Rogier te behandelen alsof hij al deze eigenschappen al had.
- Ze stuurden hem op pad om boodschappen te doen zonder dat ze hem vooraf voor van alles en nog wat waarschuwden.
- Ze lieten hem elke week zelf koken (en hielden hun mond over de aangebrande randjes). Ze besloten niet meer te zeuren over zijn vrije tijdsbesteding.
- Ze verwachtten goede schoolresultaten van hem. De manier waarop hij dat voor elkaar kreeg en wat hij verder met zijn vrije tijd deed was zijn keuze. Ze besloten hem daarin te vertrouwen.
Wat Rogier zelf het fijnste vond was dat zijn ouders hem alleen nog maar advies gaven als hij erom vroeg.
Rogiers ouders wilden geen middelmatig kind.
Ze wilden een “groots” kind.
En Rogier bleek grootsheid te bezitten. Net als elk ander kind.
Elk kind is in staat tot grootse dingen.
Wij opvoeders spelen daarbij een belangrijke rol.
Wij kunnen die grootsheid in kinderen tot bloei laten komen
- door onze beperkende gedachten en onze eigen angsten aan de kant te zetten en meer in ze te zien dan zij ons laten zien.
- door meer in ze te geloven dan zij in zichzelf geloven.
- door geen genoegen te nemen met minder dan wat het kind in zich heeft.
- door je kind te zien en te behandelen alsof hij al bereikt heeft wat jij hem zo gunt
Of zoals Goethe lang geleden al schreef:
“Behandel iemand zoals hij is en je maakt hem slechter.
Behandel iemand alsof hij al is hoe hij zou kunnen worden en je maakt hem tot hoe hij zou moeten zijn.”