Of: Hoe jij ervoor kan zorgen dat je kind die menselijke eigenschappen krijgt die jij belangrijk vindt!
Vorige week liep ik in de supermarkt, toen mijn aandacht getrokken werd door een tafereeltje dat zich afspeelde tussen moeder en zoon. Vermoedelijk had zich voordat ze in mijn gehoorveld kwamen al het een en ander voorgedaan. De stem van moeder verraadde dat ze er al flink klaar mee was. Zoonlief bulderde met nogal luide stem: “Ik wil die koekjes….. Ik wil een stukje kaas”.
Waarop moeder schreeuwde: “Je krijgt helemaal niks meer en hou op met dat geschreeuw anders ga je straks meteen door naar je kamer.” Maar helaas. Dat was niet het antwoord waar de jongen op zat te wachten en dus zette hij het op een brullen en schreeuwde haar toe dat hij toch echt dat koekje wilde hebben.
Moeders reactie was een luide schreeuw dat ze er nu echt zo klaar mee was. Ze rukte de zak koekjes open en gooide haar kind er één toe met de luide mededeling: “Zo en nu ophouden met dat gezeur.” Moeder liep geërgerd rond, enigszins opgelucht dat het tafereeltje afgelopen was, terwijl haar kind ondertussen in het wagentje het koekje opat.
En wij, andere volwassenen, liepen er stiekem glurend omheen met waarschijnlijk óf een gevoel van opluchting dat het iemands anders kind was dit keer óf een mening dat wij dat toch echt heel anders aan hadden gepakt.
Gisteren in de supermarkt stond ik in het gangpad bij het snoep. Een moeder stond met haar zoontje lekkere dingen uit te zoeken. “Ik wil die mam”, zei het jongetje enthousiast. “Mmmm” zei zijn moeder. “Die vind jij lekker hè. Dat weet ik. Maar ze staan vandaag niet op mijn lijstje.”
“Maar Ik wil die mama”, riep het ventje en hij pakte de zak snoep op en hield hem stevig vast alsof het zijn liefste knuffelbeer was. Moeder antwoordde rustig: “Je vind ze echt heel lekker hè. Je baalt er vast van dat we ze niet kopen vandaag.” Waarop het jochie in tranen uitbarstte en de zak snoep in het schap terug liet glijden. “Ik hou gewoon zo van ze” snikte hij uit.
Maar moeder zwichtte niet voor dit hartverscheurende argument. Ze pakte het knulletje bij de hand en antwoordde: “Ja, je houdt heel veel van ze! Ik weet het. Ze zijn ook zo heerlijk. Kom we gaan melk halen.” Samen liepen ze hand in hand naar de zuivelafdeling. Het jongetje vrolijk pratend over het toetje wat hij echt héél graag wilde hebben.
Kinderen leren niet door een lesje fatsoen. Ze leren zich niet te gedragen doordat jij herhaaldelijk uitlegt hoe je dat doet: “je netjes gedragen”. Kinderen leren ook niet “luisteren en beleefd zijn” door ze te kleineren, door ze uit te schelden, door ze gewoon hun zin te geven of door ze continu op hun fouten te wijzen. Ze houden niet op met schreeuwen als jij schreeuwt dat ze op moeten houden met schreeuwen.
Ze doen ons na. Kinderen doen ons voorbeeld na! Ze zijn ons spiegelbeeld.
Wil je dat je kind rustig praat? Praat dan rustig tegen je kind. Wil je je kind leren vriendelijke woorden te gebruiken, gebruik dan vriendelijke woorden tegen je kind en tegen anderen. Wil je hem geduld leren, wees dan zelf geduldig. (En dan niet één keer, maar maak er een gewoonte van!)
Een mens kan alleen maar leren om menselijk te zijn, door menselijk behandeld te worden.
Een mens kan alleen maar leren liefde te geven als hij liefde gekregen heeft.
Kinderen spiegelen ons. Ze leven ons na. Ze volgen ons voorbeeld zoals jouw spiegelbeeld jou spiegelt.
Dus wil je dat je kind liefdevol, menselijk, geduldig of optimistische is, wees dan zelf liefdevol, menselijk, geduldig en optimistisch.
Wees de mens die jij wilt dat je kind is!