Hoe een schoolpleinoorlog in een week opgelost werd

Vervolg op: leerkracht laat dit niet jouw schoolplein-perikelen zijn.  (Over een jongen die zijn schoolpleinoorlog met de vijand beschrijft)
En hoe is het nu op het schoolplein?

Wat bedoel je?

Met jullie aanvallen tegen de vijand.

O dat. O dat is goed

Goed? Hoe bedoel je?

Dat doen we niet meer?

Hè? Hoezo niet. Dan vallen zij toch aan?

Nee, niet meer. We hebben een nieuwe juf. En nu doen we het niet meer.

Dat snap ik niet. Hoezo doe je het niet meer?

O, dat pikt zij echt niet. De pauze is om met elkaar te spelen, zegt ze. Niet om te vechten. Als je een probleem hebt en je kunt het niet oplossen, dan moet je naar haar toe gaan. Als je dat niet doet en je gaat vechten ofzo dan heb je zelf een probleem.

Dat zeiden de andere meesters en juffen toch ook?  Wat is er nu veranderd.

Ze meent het gewoon. En ze doet er ook wat mee.  De eerste pauze dat ze er was ging het wel mis. Wij vielen aan. Ik moest naar binnen. Eerst was ik heel boos op haar. Maar toen heeft ze geluisterd naar mijn verhaal. En toen moesten de anderen er ook bij komen. We hebben afspraken gemaakt.
Wij moeten ons aan die regels houden. Maar zij moet zich ook aan een afspraak houden. Zij moet ons serieus nemen en naar ons luisteren. Na de pauze bespreken we of iedereen zich aan de afspraak gehouden heeft

Lukt dat bij iedereen?

Nee, bij Tom niet zo. Die vindt dat lastig.

Is Tom van jouw groep of van de vijand?

Van de vijand. Ach er zal wel iets zijn met hem. Misschien kan hij ook wel naar jou toe.

En de juf? Houdt zij zich aan de afspraak?

Ja best wel. Maar één keer niet. Toen was ze echt heel boos. Toen hebben we daar wel wat van gezegd. We hadden wel gelijk, dat vond ze ook. Later dan.
Best cool hè, zo’n juf.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *