Het was in groep 3.
Ik weet het nog goed.
De juf stond voor de klas.
Samen met iemand anders.
Wat die ander daar deed, weet ik niet.
Ze was daar gewoon.
“Wat wil je later worden” was de vraag.
Ik werd enthousiast.
Ik wist het wel.
Ik wilde juf worden.
Ik wist al precies wat voor één.
Ik wilde namelijk de beste en liefste juf worden.
Een juf die alle kinderen kon helpen.
Ergens aan het eind kreeg ik de beurt.
En jij Marlies, wat wil jij later worden.
Ik antwoordde enthousiast “juf”.
Ik wachtte vol spanning af.
Zou ze me toejuichen?
Zou ze roepen: “Dat is het leukste wat je kunt kiezen”?
Zou ze zeggen: “Wow, wat een fantastische keuze”?
Wat zou ze gaan antwoorden?
Het liep iets anders.
De juf keek me niet aan.
Haar woorden waren zelfs niet tegen mij gericht.
Ze lachte wat naar die ander waarvan ik niet meer weet wat ze daar deed.
Ze lachte en zei:
“Ach dat willen ze allemaal op deze leeftijd.”
“Volgende week willen ze weer allemaal zuster worden”
Mijn hart bonkte uit mijn lijf.
De grond zakte onder mij vandaan.
Ik was verbijsterd.
Hoe durfde ze!
Hoe durfde ze aan me te twijfelen.
Ik wist het namelijk zeker.
Ik wilde juf worden.
Geen zuster of wat dan ook.
Dat was het moment.
Het moment dat ik besloot om niemand meer te vertellen dat ik juf wilde worden.
Ik besloot dat het beter was om niet over belangrijke zaken te praten met grote mensen.
Als de juf dit al niet snapte, hoe zou het dan met de rest van de mensheid zijn.
Mijn juffenambitie ging ondergronds.
Jaren later werd ik juf.
Ik knoopte één ding in mijn oren……
Wees voorzichtig!
Elke dag spreiden onze kinderen hun dromen onder onze voeten.
Tread Softly….
Because you tread on their dreams!