En wat doe je nu dan? Zo’n twaalf jaar later?
“O, ik ben een begonnen met een opleiding en toen weer gestopt. Het jaar erna weer gestart, maar dat was het ook niet. Toen voor een derde keer. Dat is ook niets geworden. Toen ben ik gaan reizen. Dat vond ik fantastisch. Volgend jaar zomer ga ik weer aan een opleiding beginnen, want ik vind het wel belangrijk om een opleidig af te ronden. Dat wordt iets creatiefs. Nu werk ik en maak ik regelmatig reizen. Op dit ogenblik is mijn geld op, maar zodra ik weer genoeg heb, vertrek ik weer. Ik vind het geweldig. Je leert er zoveel mensen kennen en het is zo interessant om wat van andere culturen te leren”, aldus een twintigjarige oud-leerling die als achtjarig dromerig jongetje een grote hekel had aan alles wat met school te maken had, en helemaal opbloeide van alle creatieve activiteiten die niets met die saaie schoolse vakken te maken hadden.
En jij? Waar ben jij mee bezig op het ogenblik?
“Ik heb net mijn diploma gehaald. Ik ga volgend jaar verder studeren. Als ik daar dan mee klaar ben, ga ik nog een andere opleiding doen. Dat zal hard werken worden, maar ik wil het zo graag, dus ik ga het gewoon doen. Als dat gelukt is, heb ik mijn droom waargemaakt”, aldus een achttienjarige die als serieus, introvert achtjarig meisje al haar werk tot in de puntjes verzorgde, keihard werkte om de rest bij te houden en haar werk altijd netjes op tijd af had.
En jij dan?
“Ik doe zorg en welzijn. Ik ga met kinderen werken. Ik denk met probleemkinderen. Ik was ook een probleemkind, dat weet u vast nog wel. Haha, dat kunt u nooit vergeten zijn! Ik denk dat ik ze goed kan begrijpen. Dat scheelt. Misschien hoeven ze dan niet alles mee te maken zoals ik dat meegemaakt heb”, aldus een achttienjarige die als tiejarige zoveel problemen had en gaf in de klas dat ze overgeplaatst werd naar een speciale klas voor “kinderen zoals zij”.
Wat deed ik zo’n twaalf jaar geleden hard mijn best om dat achtjarig dromertje bij de rekenles te houden en te overtuigen van het belang van de reken- en taallessen. Hij reist nu zelfstandig over de wereld en redt zich prima, ook zonder school.
Wat deed ik daarna hard mijn best om dat serieuze, introverte meisje af en toe buiten de lijntjes te krijgen, zodat ze naar mijn idee wat meer kon genieten van het leven. Ze is zo gedisciplineerd en zo zeker van haar doel dat ze op achttienjarige leeftijd al hard op weg is om haar droom te verwezenlijken.
En wat deed ik hard mijn best om de toekomst van dat “probleemmeisje” zonnig in te zien. Dat lukte niet best. Enorme hoeveelheden beren zag ik op haar weg. Ze praat nu vol overgave over “kinderen zoals zij” in de hoop hun leven wat zonniger en makkelijker te maken.
Ik hoor hun verhalen aan en denk: “Had het zo simpel kunnen zijn?”
Zou het misschien zo simpel zijn?.
Zij volgen hun hart, hun passie, hun ervaring en maken daarbij gebruik van hun sterkste eigenschappen die ze als klein kind al bezaten.
Had het zo simpel kunnen zijn dat ik ze alleen maar had hoeven volgen en ze had hoeven te bevestigen en te versterken in wat ze al deden? Zou het zo simpel zijn dat dat het enige was waar ze echt behoefte aan hadden? Wat vertrouwen, wat steun?
Wat had het toch simpel kunnen zijn als ik toendertijd wat meer vertrouwen had gehad in dat zij zelf wel wisten wat goed voor hen was!
Stuk voor stuk hebben ze nu al voor elkaar waar ik zoveel jaren over gedaan heb: Ze hebben hun hart gevolgd en volgen het nog steeds. Ze hebben het voor elkaar gekregen om gebruik te blijven maken van hun sterkste eigenschappen, ondanks de vele adviezen van de buitenwereld om dit niet te doen. En bovenal: Ze zijn trouw gebleven aan zichzelf.
“…Dat was niet altijd eenvoudig, vertrouwt eentje me toe. Maar als je je dromen waar wilt maken is dat de enige manier!”
Laat ik dit keer eens naar hen luisteren!