Wat ik je vragen wil: Frustreert het je niet dat je niet kunt laten zien wat je in je hebt?

Hoi Annelijne

Wat ik zat te denken.
Je bent een intelligente meid.
Maar ik kan me zo voorstellen dat door je zware dyslexie je lang niet altijd kunt laten zien wat je in je hebt.
Dat lijkt me vreselijk frustrerend.
Waar loop jij tegen aan bijvoorbeeld op school?

Liefs,

Marlies

Hoi Marlies

Het is inderdaad erg frustrerend.
Ik merk dat ik daar nu best last van heb.
In de lessen moet je heel veel lezen en schrijven.
Of je moet verslagen maken.
Dat kost super veel energie.
Ik kan niet laten zien wat ik in me heb.
Je werkt altijd met een tijdsdruk.
En ja daar presteer ik normaal goed op.
Maar de tijdsdruk ligt zo hoog dat ik niet op papier kan krijgen wat ik wil laten zien.
Een voorbeeld.
Laatst hadden wij bij Nederlands een opdracht.
Eén opdracht moesten we zelf doen.
Ik had een verhaal getypt en ingeleverd.
De docent wist dat ik mijn best deed, maar ze kon niets uit het verhaal maken wat er moest staan.
Daarna moesten we dezelfde opdracht samen doen.
Ik had met degene waar ik het mee samen maakte afgesproken dat ik het vertelde en zij het typte.
We leverden netjes binnen de tijd het verhaal in, maar toen de docent het verhaal las wat ik had geschreven zei ze dat ze het niet vond kunnen.
Ze dacht dat we het van internet gehaald hadden. Ze geloofde niet dat het van mij kwam.

Ik vind het zo frustrerend dat docenten mij afkeuren op mijn dyslexie dat ik er soms echt klaar mee ben.
Ik kan het wel uitleggen, maar ze snappen het toch niet.
Oké ik doe er langer over, maar dan kan het net zo goed worden.
Ze beoordelen ons op wat we inleveren en niet op inzet, dus ik kan nooit laten zien wat ik als Annelijne in me heb.
Het lange lezen en het vele geduld wat ik moet hebben, is frustrerend.
Het helpt dan niet mee als docenten niet rekening met je houden omdat je dyslexie hebt.

Groetjes,

Annelijne