Daar sta ik.
In een kring. Samen met 10 anderen.
Te wachten op wat komen gaat.
Ik weet wat komen gaat.
Ik weet precies wat komen gaat
Dit is waar ik de hele week naar uitkeek.
Ik weet dat ik straks een pijl tegen mijn keel ga zetten.
Ik weet dat ik drie keer diep adem zal halen
Ik weet dat ik vervolgens een stap naar voren zal zetten.
En ik weet dat die pijl in stukken gaat breken.
Ik weet het allemaal.
Ik weet dat ik het ga doen.
Ik weet dat het me gaat lukken.
En ik weet dat ik dat geweldig ga vinden
(O en ik weet ook dat de helft van de wereld me voor gek zal verklaren.
En dat dat me niets uit zou maken)
Ik weet het allemaal.
En ik weet ook dat ik tien minuten geleden niet kon wachten tot het nu was.
Maar dat gevoel is nu ver weg.
Ik sta daar enkel te staan.
Een enorme angst stroomt door mijn lijf.
Mijn ademhaling gaat allang niet meer vanzelf.
Ik bibber niet eens van angst.
Ik ben totaal verlamd.
Alles in mijn lijf roept: “STOP. BLIJF STAAN.”
En toch weet ik dat ik binnen enkele minuten naar voren zal stappen.
Alles in mijn lijf roept: “STOP. DOE NIET.”
En toch weet ik dat ik het zal gaan doen. En dat ik het geweldig ga vinden!
Plotseling is er die stilte.
Mijn maag draait drie keer in de rondte.
Mijn buik gilt nog: NEE.
Mijn longen krijgen allang nauwelijks lucht meer.
Alleen mijn voeten schijnen zich er niets van aan te trekken.
Mijn voeten bewegen zich naar het midden van de kring en maken zich klaar.
Verdoofd pak ik de pijl en zet hem op de juiste plaats tegen het bord.
Hij valt.
Zomaar.
Hij valt zomaar uit mijn hand.
Op de grond.
Verbijsterd kijk ik omlaag.
Voor ik enige actie kan ondernemen, drukt iemand de pijl terug in mijn handen.
“Sorry, my fault.” Is wat ik hoor.
En dan voel ik een zachte, maar krachtige hand op mijn schouder.
Een heldere, rustige stem legt iets uit aan de rest van de groep.
De woorden ontgaan me.
Ik voel enkel de hand.
Ik voel enkel de kalmheid en de kracht.
Ik voel hoe de kalmheid en kracht mijn lijf instromen via die hand.
Ik hoor enkel zachte klanken vol vertrouwen en rust.
En voel hoe die zachte, rustige klanken via mijn oor hun weg naar binnen vinden.
Ik voel hoe de zachte klanken op een kalme manier de angst uit mijn lijf verdrijven om weer plaats te maken voor vertrouwen.
Langzaam aan begin ik de woorden te onderscheiden die gevormd worden door de klanken.
Langzaam aan dringen de woorden weer tot mij door en vormen ze een verhaal.
Mijn hoofd gaat omhoog om de woorden te kunnen volgen.
Op dat moment stoppen ze en wordt het weer stil.
De hand verlaat rustig mijn schouder.
Ik kijk voor me en zie daar het houten bord.
Ik kijk naar mijn hand met de pijl.
Ik pak de pijl wat steviger vast.
Ik plaats hem tussen het bord en mijn keel.
Mijn voeten plaatsen zich stevig op de grond.
Drie keer haal ik diep adem en met een vloeiende beweging stap ik naar voren.
De enige klanken die door de ruimte weerklinken is het krakende geluid van een brekende pijl.
De geur van cederhout dringt mijn neus binnen.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
“Ik wist het.” Gonst het door heel mijn lijf.
“Ik wist dat ik het kon. Dat ik het ging doen. En dat het leuk zou zijn!”
En als een pijl die de roos raakt wordt het me ineens duidelijk:
Dit is het.
Dit is wat ze echt van me nodig hebben.
Dit is misschien ook wel het enige wat ze echt van me nodig hebben.
Een krachtige, zachte hand op hun schouder.
Rustige, zachte klanken vol vertrouwen.
Net zo lang tot ze hun hoofd weer omhoog doen.
Tot ze opstaan en ‘hun pijl’ oppakken.
Wat een geruststelling.
Meer hebben ze niet van me nodig.
Enkel mijn rust, mijn zachtheid, mijn liefdevolle woorden
En vooral mijn vertrouwen in hen.
Mijn vertrouwen dat ze het zelf weten, dat ze het zelf kunnen.
En dat, als zij er klaar voor zijn, ze het zelf doen!