Hoe mooi zitten jullie daar.
Naast elkaar aan de keukentafel.
Verzonken in je eigen wereld.
Afgesloten voor mij en de rest.
Ik zit tegenover jullie.
Met gekleurde grafieken voor me.
Prachtig gekleurde grafieken die pogen om jullie te vangen in een letter.
Voor mij zit een A-meisje.
Naast haar een D’tjes en E’tjes kind.
Volgens deze prachtig gekleurde grafieken.
Ik probeer het te zien.
Ik doe mijn best.
Ik staar naar de gekleurde lijntjes.
Maar het lukt me niet.
Het lukt me niet om voor me iets anders te zien dan een meisje verzonken in de oneindige mogelijkheden van haar tablet. Surfend van de ene ontdekking in de andere. Op zoek naar de grens tussen wat mogelijk is en wat niet meer.
Het lukt me niet om naast haar een ander meisje te zien dan een meisje dat zorgvuldig gekleurde pijpenragers om elkaar heen draait. Ze langzaam laat transformeren tot een bontgekleurd dier. Elke beweging zorgvuldig overdacht en gepland.
Ik kijk naar jullie.
Terwijl jullie je apart van elkaar verliezen in wat jullie doen.
Stilletjes droom ik jullie groot.
De keukentafel wordt werktafel.
Of atelier.
Oerwoud, laboratorium, een circuspiste.
Of toch maar theater?
Wat zal het zijn dat jullie later net zo laat verdrinken als nu?
Ik droom jullie groot, zo aan de keukentafel.
Met voor mij mooi gekleurde grafieken.
Grafieken die wanhopig proberen om jullie in kaart te brengen.
Met voor mij machtige grafieken.
Grafieken die in staat zijn om dromen te verwezenlijken.
Met voor mij gevaarlijke grafieken.
Grafieken die de kracht bezitten om dromen te vernietigen.
Tenminste…
Zolang we de werkelijkheid over het hoofd zien.
De werkelijkheid dat een grafiek niet hetzelfde is als een kind.