Dag klein meisje met een veel te grote tas

Dag kleine meisje met een veel te grote tas.
Met daarop prinsessen, een kasteel en een wit paardje.
Zenuwachtig, maar dapper stap jij de drempel over.
Samen met vele anderen
minstens één kop groter dan jij.

Je loopt door de gang, met je veel te grote tas.
De hand van je moeder stevig om de jouwe.
Je wacht in de rij
je kijkt schuchter om je heen.
Je ziet de anderen één voor één verdwijnen.

Het is jouw beurt nu, meisje met die veel te grote tas.
Vanaf een afstandje sla ik gade
hoe jouw hand de veiligheid van je moeder loslaat
en jij je klaarmaakt
om die onbekende wereld te betreden.

De stralende ogen van de juf raken die van jou.
Haar mond vult je hart met warme woorden.
‘Ha, daar ben je weer.
Kom toch binnen alsjeblieft.
Wat fijn zeg dat je weer bent gekomen.’

Jouw ogen zoeken die van je moeder.
Die van je moeder vinden die van jou.
De grootte van je glimlach laat je tas in het niets verdwijnen.
Nog één keer draai je je om en zwaai je zacht.
Om zelfverzekerd die onbekende wereld te betreden.

Ach klein meisje, met je veel te grote tas, alsjeblieft, alsjeblieft beloof me.
dat je, ondanks de kennis die beweerd wordt onmisbaar te zijn
ondanks de vaardigheden om economisch verantwoord te functioneren
je deze les die jouw juf je gaf
nooit uit je hart zult verdringen.

‘Jij bent zo welkom.
Elke dag.
Want jij bent gewoon
meer dan genoeg reden’

En heel misschien, klein meisje met je veel te grote tas
heel misschien wil jij, in bijvoorbeeld 2032
Als jij bedreven bent
in alles wat van je werd verwacht,
een ander diezelfde les weer geven.

De kleuters die nu op school zitten betreden in 2032 de arbeidsmarkt.
Wat moeten kinderen leren op school zodat ze klaar zijn voor hun toekomst?
Onderwijs 2032, 21th century skills, opbrengstgericht werken, enzovoort.
We praten erover. Anti-pestprogramma s. We vechten er bijna om.
Het ligt gevoelig. Het is ingewikkeld.

En dan loop ik daar. Achter dat kleine meisje. Dat kleine meisje met die hele grote tas op haar rug. Wat een opluchting. Terwijl de discussies in alle hevigheid verder gaat, herinner ik het me weer.
Het is klein. Je zou het bijna over het hoofd zien, maar het is de basis van alles.
Wij kunnen toch niet zijn zonder dat.

Discussieer door, denk door, praat door, ontwikkel door.
Maar vergeet alsjeblieft niet waar het echt om gaat.
Een juf, een klein meisje en die mooie woorden.
Meer is er niet nodig om te herinneren.