Annelijne

Waarom laten volwassenen kinderen hun problemen zelf niet oplossen?

Annelijne
Van: Annelijne
Aan: Marlies
Onderwerp: Waarom laten volwassenen kinderen hun problemen zelf niet oplossen?

Hoi Marlies

Als ik een probleem heb, willen mijn ouders dat voor mij oplossen.
Ze proberen dat op hun manier.
Maar die manier helpt mij vaak niet.
Waarom denken volwassenen dat wij dit niet zelf kunnen?
Hoe moeten wij dit ooit leren als wij de kans niet krijgen?
(Of denken alleen kinderen zo?)

Mijn vraag aan jou is dus:
Waarom proberen volwassenen voortdurend de problemen van kinderen op te lossen?
Waarom laten ze het ons niet zelf oplossen?
Helemaal als kinderen daar zelf om vragen.

Groetjes

Annelijne

 

Marlies
Van: Marlies
Aan: Annelijne
Onderwerp: RE: Waarom laten volwassenen kinderen hun problemen zelf niet oplossen?

Hee Annelijne

Sjonge zeg. Dat is geen eenvoudige vraag.
Weet je, Annelijne. Ik heb je vraag heel lang voor me uitgeschoven.
Ik vond hem zo lastig om te beantwoorden.

Jou kennende, denk ik dat ik wel aan mag nemen dat je vraag niet gaat over huis-tuin- en keukenprobleempjes, maar over grote zorgen en grote problemen waar je als jongere tegenaan loopt.
Die ouders dan op willen lossen, terwijl jij, voor jouw gevoel, dat zelf op moet lossen.
Hoe lastig dat ook is.

Ik kan deze vraag beantwoorden als therapeut die vindt dat kinderen zelf heel goed in staat zijn hun problemen op te lossen. Als ze de ruimte en het vertrouwen maar krijgen.
Ik kan deze vraag beantwoorden als opvoeder en schrijven wat de rol is van ouders bij het zelfstandig worden van kinderen.
Maar de stem die het hardst in me roept om te antwoorden is toch de stem van mij als moeder.

Weet je Annelijne.
Er zijn weinig dingen zo ondraaglijk voor mij als moeder dan te moeten aanzien dat één van mijn meiden met een probleem rondloopt dat haar ongelukkig maakt.
Dat geeft zo’n machteloos gevoel.
Het liefst zou ik de problemen wegnemen of overnemen, zodat ik die zorgen of die pijn voel in plaats van zij. Ik zou een dikke muur om ons heen willen bouwen, zodat ik ze kon beschermen tegen de boze buitenwereld. Natuurlijk weet ik dat dat niet de oplossing is en dat niemand daar iets mee opschiet.

Ik denk dat elke ouder ergens in zijn achterhoofd weet dat dat niet de oplossing is.
Maar als je ziet dat je kind ongelukkig is, denk je vaak niet meer zo helder na.
Want als je kind ongelukkig is, ben je als ouder ongelukkig.
En dan is helder nadenken echt niet eenvoudig.

En daarbij voelt het ook vaak dat jij je taak als ouder niet goed uitvoert.
Want goede ouders horen toch gelukkige kinderen te hebben?

En misschien zijn we ook soms een beetje onhandig met de hulp die we willen bieden.
Maar wij weten ook niet altijd beter.
Wie kreeg bij de geboorte van zijn kind een handleiding meegestuurd?

Misschien handelen we ook zo omdat we van onszelf weten hoeveel pijn het doet om zulke grote zorgen mee te dragen. We willen jullie dat zo graag besparen.
Maar je hebt gelijk. Daarbij staan we lang niet altijd stil bij wat jullie nodig hebben.

Ik denk dat wij volwassenen te leren hebben dat jullie zelf heel goed weten wat jullie aankunnen en welke hulp jullie van ons kunnen gebruiken. Wij zouden veel beter naar jullie kunnen luisteren en onze eigen zorgen gescheiden moeten houden van die van jullie.

Maar nu ook even de andere kant.
Want eerlijk is eerlijk: jullie zijn ook niet altijd de makkelijkste.
Als we met jullie willen praten over wat jullie dwarszit
-komt het vaak niet uit op dat moment
-hebben jullie geen zin om te praten
-vinden jullie dat we ons met jullie zaken bemoeien
-enzovoorts

Het is echt niet eenvoudig om in te schatten waar jullie behoefte aan hebben.

Ze zeggen vaak dat ouders geduld moeten hebben met hun kinderen.
Dat we onze kinderen de ruimte moeten geven voor hun eigen ontwikkeling.
Maar ik denk dat het ook andersom geldt.

Geef ons wat meer ruimte om te wennen aan het feit dat jullie steeds zelfstandiger en onafhankelijker worden. Wij volwassenen kunnen best leren om jullie los te laten,
maar dat kost tijd.
Wij gaan niet zo snel als jullie.

Heb wat geduld met ons.
Wees vriendelijk voor ons.
Laat ons vergissingen maken.
Vergeef ons die dan
Leg ons nog een keer rustig (en zonder verwijten) uit wat jullie van ons verwachten.
En geef ons een nieuwe kans.
En nog één.

Geef ons net zoveel kansen als wij nodig hebben.
Wij hebben gewoon nog veel te leren.
Maar als jullie ons een beetje helpen, komt het best goed met ons!

Groetjes

Marlies

 

4 reacties

  1. Dat is een goede, Aranea. Daar hebben Annelijne en ik het regelmatig over in onze overlegmomenten. Het leuke is dat het ons allebei aanzet tot gesprek en tot het uitwisselen van visie en denkwijze. (Dit blog ook weer).
    Het zet aan tot een gesprek met elkaar en met anderen (voor mij vooral met collega’s, voor Annelijne met klasgenoten, docenten, ouders). Dat maakt het extra leuk en waardevol!

  2. Hai Annelies; Ik zie je zorgvuldigheid in antwoord, maar wil toch even inhoudelijk reageren omdat je schrijven me raakt.
    Ik lees en voel een kind met een vraag om gehoord te worden. De kans wil krijgen om met voldoende ademruimte te leven en ontdekken.
    Ik lees ook een uitleg waarbij genoteerd staat; Wij zouden veel beter naar jullie kunnen luisteren en onze eigen zorgen gescheiden moeten houden van die van jullie.
    Vervolgens komt een opsomming met punten waar het kind niet altijd gemakkelijk is ( er wordt gesproken over “jullie”, hetgeen een vooringenomen uitgangspunt vormt, waarna naar mijn idee toch ook ouderlijke zorgen op het bord van het kind belanden) en vergoelijking van eigen gedrag, met als slot in een soort smeekbede de vraag rekening te houden met de volwassene, waarbij een concreet verzoek om tijd, geduld en vergeving volgt.
    Voor mij voelt dit alles erg vreemd. Ik hoor van Annelijne een verzoek om echte aandacht, struggling met ontkenning. Een meisje dat afsluit met de woorden; Waarom laten ze het ons niet zelf oplossen? Helemaal als kinderen daar zelf om vragen”?
    Ze lijkt haar roep aan verstikking aan volwassenen duidelijk te willen maken. Het is de vraag of dit antwoord werkelijk iets van lucht geeft. Het kind lijkt meer rekening te mogen gaan houden met het geworstel van de ouder. Ik moet denken aan de vele boeken van Alice Miller. Helaas.

  3. Ha Kitty. Laat ik je eerst geruststellen. De dingen waar jij de aandacht op vestigt bespreken we tussen onze mailwisselingen door. In ons “werkoverleg” dat plaats vindt nadat een blog af is.

    De opzet van dit blog is kind/jongere die vraag stelt over ‘waarom doen volwassenen bepaalde dingen’ en andersom. Annelijne benadert de vraag vanuit haar kindstandpunt en ik vanuit mijn volwassene standpunt. Het is dus niet een therapeutisch blog. (En inderdaad daarbij generaliseren we allebei wel eens naar hartelust. Soms ‘per ongeluk’, en ook regelmatig expres.)

    Dit blog is ook inderdaad generaliserend en misschien ook vooringenomen. Ons doel is om elkaar daarin uit te dagen en van situaties van beide kanten te benaderen: van de kant van kind en volwassene.

    Het is misschien goed te melden dat Annelijne en ik elkaar al jaren kennen. Dat we onderwerpen vanuit een serieuze inslag schrijven en bespreken, maar ook af en toe dingen aanvullen met een knipoog.

    En dat we alles wat we tegenkomen, bedoelingen en gevoelens over teksten in ‘ons werkoverleg’ uitvoerig bespreken en pas iets publiceren als we het allebei eens zijn met een tekst.

    Groeten, Marlies

Laat een antwoord achter aan Marlies Bras Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *