Spaghetti

Keep it simple: van ergernis naar gezelligheid (en dat binnen een half uur)

Een paar benen.
Een kantelende stoel .
Een vol bord.
Dat is mijn uitzicht aan tafel.
Voor zo’n half uur.
Tot ik opsta om de afwas te gaan doen.
(Wij doen dat thuis nog ouderwets).
Inmiddels zijn de benen onder tafel.
Haar bord is nog vrijwel onveranderd.
Ze staart een minuutje voor zich uit met een volle lepel vlak voor haar mond en deelt haar nieuwste mop.
Ik lach.
Voor haar een uitnodiging om alle “gouwe ouwen” uit de kast te trekken.
Zonder dat hij in haar mond geleegd is, zakt de lepel weer.
Haar bord blijft vol.
Gezellig is het wel.

Als ik de keuken uitloop op weg naar de woonkamer, schuift haar zus naast haar aan tafel aan.
Haar bord is allang leeg.
Samen kletsen ze over de nieuwste hits op Youtube.
Als ook zuslief de keuken uitloopt gaat het snel.
Binnen een paar minuten is haar bord afgewassen en ploft ze naast me neer op de bank.

Er waren tijden dat het anders ging.
Dat waren tijden van ergernissen, boze dochter, gefrustreerde moeder.
Avonden die eindigde met een woest kind dat vroegtijdig op bed lag.
Want, zo was mijn redenatie:
‘Als je niet eet, zul je wel moe zijn.
En als je moe bent, moet je maar naar bed.’
Haar redenatie: ‘Ik vind het gewoon vies.’
Er waren geen winnaars in onze strijd.
Enkel verliezers.

Wat er veranderde?
Weinig.
Maar het had wel grote gevolgen.
Het enige dat veranderde was: Mijn focus.
Mijn focus vergleed van de ergernissen naar de ruimte ertussen.
Van het probleem naar datgene waar ik behoefte aan had.
Naar datgene waar wij beiden behoefte aan hadden
Gezelligheid aan tafel.
Of zoals Wubbo Ockels het ooit zo mooi omschreef:
Mijn focus verschoof van de bomen, naar de ruimte ertussen..

Jaren geleden beschreef Ockels in Trouw een training die hij volgde:
’Ik moest met een motor door een bos crossen.
De bomen stonden kriskras door elkaar en het leek onmogelijk ze te ontwijken.
Maar de instructeur deed het voor en zei dat wij het ’s middags ook zouden kunnen.
Die peptalk houdt hij al jaren, dachten wij nog.
Maar verdraaid, aan het eind van de dag flikten we het allemaal. […]
Je moet niet op de bomen letten, had hij gezegd, maar op de ruimte ertussen.
Staar je niet blind op de problemen, maar richt je op de oplossingen.
Bedenk wel: die oplossingen zijn simpel.
Het is vaak gewoon een kwestie van doen.’
(Trouw, 2009)

Het is eigenlijk zo simpel:
Verander je focus en het onmogelijke blijkt opeens mogelijk.
Verander je focus en je probleem verdwijnt.
Denk ik te simplistisch?
Misschien wel.
Maar zolang we er thuis gelukkiger van worden, blijf ik dat doen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *