Jo Frost, nanny on tour

Ik zat voor de tv en zag Jo Frost, nanny on tour.
Ik keek.
Ik vond het gênant.

Er was een hulpeloze vrouw, aan het eind van haar latijn.
Ze bracht al slaand en schreeuwend de dagen door.
Al slaand en schreeuwend, achter gesloten deuren.

En daar kwam Jo.
Jo met haar team.
Helemaal uit het buitenland.
Ze drongen het huis binnen en namen het over.
Camera’s, microfoons. Het huis werd een open boek.
Ze kwamen, zagen en ze overwonnen.
Jo Frost en haar team.

Ik zat voor de tv en keek.
Ik keek en was verbijsterd.
Ik was verbijsterd en ik schaamde me.
Ik schaamde me.
Hoe kon dit gebeuren?

Ik schaamde me voor ons.
Voor onze maatschappij.
Ik schaamde me voor mij.
Voor mijn aandeel daarin.

Een moeder, twee kinderen, een wanhopige strijd.
En een wereld om hen heen.
Een grote wereld om hen heen.

Een hele grote wereld. En toch is het ons niet gelukt.
Het is ons gewoon niet gelukt.
Daar was een tv programma voor nodig.
Een tv programma met een buitenlandse nanny.

Een tv programma met een buitenlandse nanny die gesloten deuren opende.
Die de ergste wanhoop verdreef en een lichtpuntje creëerde.
Een lichtpuntje voor deze wanhopige moeder en haar kinderen.
En misschien voor meer.
Dat deed Jo Frost. Samen met haar team.

Ik deed het niet.
Want ik zat voor de tv.
Ik zat voor de tv te denken aan mijn buren.
Ik zat voor de tv te denken aan de buren van mijn buren.
en aan de buren daar weer van.
Ik dacht ook aan de dunne muren.
Die niet altijd alles verhulde.
Daarnaast dacht ik aan mij.
Aan wat ik dan deed.

Ik dacht en was stil.
Het oordeel durfde niet te komen.
Alleen de stilte.

Dit is onze maatschappij.
En ik ben een deel daarvan.
Ik moet er over nadenken.
Maar niet te lang.

Er zijn meer gezinnen.
Niet eens zover van mijn voordeur vandaan.