Geluk, kun je het maken?

Het was zo’n tien jaar geleden,
Ik was juf. Zij waren groep vier.
We zaten in de kring.
Het thema was “Geluk“.
De hamvraag: kun je geluk maken, of moet je geluk hebben om geluk te hebben.
De meningen waren verdeeld.

En zij?
Zij luisterde alleen maar.
Ze luisterde en zweeg.
We wisten allemaal: zij heeft het moeilijk.
Zij kan wel een beetje geluk gebruiken.

De discussie was heftig
De emoties liepen hoog op.

Zij luisterde aandachtig
Ze luisterde tot het gesprek afgelopen was.
Toen liep ze naar haar tafel en ging aan het werk
Ze werkte zwijgend tot het pauze was.

Ik stond op het plein en keek.
Ik keek naar het geren.
Ik luisterde naar het geschreeuw.

Zij stond naast me en staarde strak voor zich uit.

“Ik denk dat iedereen gelukkig kan zijn”, zei ze zacht.
“Het is niet heel moeilijk.
Je hoeft maar iemand te hebben van wie je kunt houden.
Je hond of poes, je ouders of je opa of oma.
En je hoeft maar te weten dat die ook van jou houdt.
Of je kunt een mooie tekening maken met vrolijke dingen.

Ik doe soms of ik in die tekening woon.
Dan voel ik me gelukkig.
Ik praat ook met mijn knuffels.
Ik laat ze lieve dingen tegen me zeggen om me te troosten.
Ze maken me blij.

Ik denk dat iedereen gelukkig kan zijn.
Maar je moet er wel je best voor doen.
Je moet goed luisteren.
Als iemand lieve woorden zegt, dan moet je ze wel horen.
en je moet op de mooie dingen letten.
Dan lukt het.”

Geluk.
Zou het dan toch een vaardigheid zijn?
Ik besloot die versie van de theorie te kiezen
Ik besloot geluk te maken.
Ik besloot te maken dat ik gelukkig was.
Het bevalt me.
Tot nu toe.